Van Sydney naar Melbourne - de laatste weken

Lieve allemaal,

Ik was mijn blogs weer aan het doorlezen om in de flow van het verhaal te komen en zag tot mijn schaamte dat mijn laatste woorden hier waren: "Tot snel! (Dit keer echt...)". Ahum. Maar ja, wat is een jaar op een mensenleven? Want zo lang is het alweer geleden dat ik mijn eerste stappen op Australische bodem zetten. In de tussentijd is er een hoop gebeurd - ik heb een andere achternaam, om maar iets te noemen - maar ik hoef mijn reisdagboekje maar door te lezen en de herinneringen stromen mijn hoofd weer binnen alsof ze ergens lagen te wachten om te worden uitgetypt. 

Waarom nu? Heel simpel: ik ben eindelijk met het fotoboek van mijn reis bezig en wil de blog bijvoegen als bijlage. Het boek is al helemaal klaar, maar wacht alleen nog op het laatste stuk van het verhaal. Als ik dan toch bezig ben, kan ik het net zo goed hier afmaken. Anders ben ik net George R.R. Martin, die zijn miljoenen lezers laat wachten maar zijn verhaal wel uit de doeken doet aan HBO! (Maar dan zonder de miljoenen lezers, en zonder de tv-deal. Verder geen verschil.)

Zoals jullie vast nog weten (haha, not) was ik aan het eind van de vorige blog net aangekomen in Sydney. Dus daar pak ik de draad weer op!

Dag 38-42 (11/15-10)

Ik stap doodmoe uit de nachtbus vanuit Byron Bay, want van slapen was niet veel gekomen. Het hostel is gelukkig maar een paar honderd meter bij de bushalte vandaan en ze hebben ook nog eens direct plek, waardoor ik nog een paar uur slaap kon pakken. Als ik een beetje ben bijgekomen, ga ik op verkenning door het hostel, wat by far het grootste hostel is waar ik tot dan toe in heb verbleven. (En het duurste, want ja, Sydney.) Ze hebben zelfs een bioscoopruimte en er is elke dag een activiteit waar je aan kan deelnemen. Ik spreek met mijn kamergenootje Beth af om die avond mee te doen aan Trivia Night (gratis wijn en kaas, whoop whoop!) en dan ga ik naar buiten, op zoek naar die iconische skyline van Sydney.

Het is een heel stuk lopen van het hostel naar de haven: Sydney is groot, moge dat meteen duidelijk zijn. Onderweg kom ik vooral zakenmannen en -vrouwen tegen, naast een hoop toeristen natuurlijk. En een stuk of 10 (niet overdreven) McDonalds-vestigingen. Ik neem aan dat die er voor de toeristen zitten, want de locals zien eruit alsof ze alleen maar werken en surfen en superfood eten. 

Ik heb gehoord en gelezen dat het uitzicht op de haven, met zijn Opera House en Harbour Bridge, het mooiste is vanuit de Botanical Gardens. De Gardens zijn van zichzelf al heel mooi, maar inderdaad: al snel loop ik bijna tegen het Opera House aan, met daarachter die "Gigantische Kledinghanger", zoals ze de brug hier liefkozend noemen. Wow! Er loopt een pad langs het water, zodat je aan de ene kant uitzicht hebt op de haven en aan de andere kant op de tuinen. Elke bocht zie je het Operagebouw en de brug uit een andere hoek. Ik heb denk ik 100 foto's gemaakt, want het werd steeds mooier! Het is toch wel heel bijzonder om iets wat je zo vaak op plaatjes hebt gezien, nu met eigen ogen te bewonderen.

Na een paar uur wandelen loop ik via een andere route terug naar het hostel. Ondanks de grootte en drukte van Sydney vind ik het een leuke stad met een goede vibe. Er is van alles te doen en het bruist. De sfeer is heel anders dan het gezellige, hippe Melbourne, maar het heeft allebei zijn charme.

's Avonds dus Trivia Night, waar Beth, ik en drie andere leuke teamgenootjes (o.a. Sadie uit Canada) keihard winnen, met als beloning een doos lekker vieze wijn. Later op de avond is er nog een uitje naar een pub in een andere wijk, maar we vinden er niet veel aan en haken als oma's weer af. Morgen weer vroeg op!

De volgende ochtend doen Sadie en ik mee aan een wandeling van Coogee Beach naar Bondi Beach, langs de kust. Het is ontzettend mooi, met geweldige uitzichten over stranden, zee en natuurlijk surfers, en de groep is erg gezellig. We ontmoeten Mike uit Vancouver en Iggy uit Zweden en ik haal ze over om 's avonds met ons mee te gaan naar Max Brenner, een chocoladebar waar ik van Esther naartoe MOET. Nou, vooruit dan maar weer, je snapt dat we er totaal geen zin in hadden.

Bondi zelf vind ik eigenlijk het minst mooie strand: het is vooral heel groot en uitgestrekt. Het helpt ook niet dat het net bewolkt wordt als we daar aankomen, dus van onze plannen om nog even te zonnebaden komt niet veel terecht. Maar met de leuke avondplannen voor de boeg is dat niet erg. Max Brenner is alles wat het belooft te zijn: een overdaad aan chocola (we hebben zo'n beetje alles op de kaart uitgeprobeerd) en het is allemaal heerlijk.

Lichtelijk misselijk lopen we daarna richting het Opera House, want ik heb gehoord dat je daar als student goedkope kaartjes kunt krijgen voor de voorstellingen. Laat ik nou nog een studentenkaart hebben! En ja hoor, Sadie en ik kunnen voor $50 naar binnen bij My Fair Lady en krijgen "Premium Seats", waar we anders $300 voor hadden moeten betalen, zo vertelt de mevrouw achter de kassa ons samenzweerderig. Ons lichte schuldgevoel verdwijnt als we zien dat onze hele rij verder leeg is: zo verdienen ze er tenminste nog wat aan, denken we maar. De voorstelling is geweldig en het voelt toch wel heel cool om IN het Opera House te zijn. Gaaf!

Donderdag is het niet zulk mooi weer, dus een prima dagje om te relaxen. Ik pak 's middags de ferry naar Manly, puur voor de mooie uitzichten op de haven, maar het waait zo hard dat ik flashbacks krijg naar mijn walvis-avontuur, zo hard gaat de boot op en neer. Mooi is het wel!

Ik heb vrijdag met de Canadese Mike afgesproken om samen naar de Blue Mountains te gaan, een gebergte en National Park vlakbij Sydney. Met de trein zijn we er in twee uur en na een korte wandeling staan we al op een uitzichtpunt dat uitkijkt op de Three Sisters, de bekendste rotsformaties van het park. Het is echt prachtig. Op de achtergrond zie je de "bergen" (in Australië noemen ze iets al gauw een berg, maar het zijn meer heuvels) met de blauwige gloed waar ze hun naam aan te danken hebben. Dit komt waarschijnlijk doordat de eucalyptusbomen een chemisch goedje afscheiden dat in het zonlicht een blauwige waas lijkt te geven. Het effect is in ieder geval mooi en een beetje mysterieus. We dalen af van de Giant Staircase (ook weer zo'n typische Aussie naam), waar geen eind aan lijkt te komen. Daarna gaan we met een rotvaart weer omhoog met een heel steil treintje, doodeng maar wel leuk! 

Dag 43-45 (16/18-10)

Stiekem wil ik heel graag nog een paar dagen op een farm doorbrengen en paardrijden, als een soort wannabe McLeod's Daughter. Ik heb al een paar pogingen gedaan om iets leuks te vinden en zaterdag krijg ik eindelijk contact met een farm, (semi) in de buurt van Sydney. Ze hebben plek en ik kan er meteen terecht om twee dagen te komen paardrijden! Het heet Valhalla Horse Riding (nou, dat klinkt toch meteen fantastisch?) en ligt bij een heel klein dorpje wat verder het binnenland in. Ik word van het station opgepikt door Craig, de eigenaar van Valhalla. We rijden net het dorpje uit en - jawel mensen, hou je vast, het gaat eindelijk gebeuren - opeens zie ik in een weiland een hele roedel kangoeroes! Toch wel even een momentje, hoor.

De Farm zelf is niet heel groot, maar ze hebben een mooi stuk land vol eucalyptusbomen waar je allerlei tochten kunt maken met de paarden. Ik ben de enige gast, dus ik krijg de volgende dag privéles van Craigs dochter. Eerst installeer ik me in mijn huisje. Ik heb een hele cabin voor mezelf, met een eigen slaapkamer, woonkamer en badkamer. Het klinkt suf, maar na een paar maanden in hostels voelt het echt als de hemel dat dit allemaal van mij is! Ik had tot dit moment niet door hoe erg ik dat had gemist. De koelkast ligt ook nog eens vol met kaas en sap en wijn en crackers en er liggen TimTams op het aanrecht...ik ben even in de hemel. Als ik ook nog hoor dat er onder mijn huisje een wombat woont, kan het helemaal niet meer stuk. Helaas heb ik hem niet gezien, maar de gedachte was al leuk.

Hier spendeer ik twee nachten, waarbij ik eerst een paar uur paardrijles krijg en daarna een paar mooie ritten maak door de omgeving. Ik mag op Homer rijden, het meest relaxte en luie paard op aarde. Hij snijdt bij de les steeds de bochten af en heeft het niet zo op draven (we kunnen het prima met elkaar vinden). Jess, Craigs 21-jarige dochter en mijn paardrijlerares, kon eerder rijden dan lopen en is op een paard getrouwd - daar is mijn McLeod's Daughter! Hun hond JD vindt het maar wat gezellig om mee te gaan op expeditie en zorgt ervoor dat ik nog wat kangoeroes van heel dichtbij kan aanschouwen: het is namelijk zijn favoriete sport om de arme beesten op te jagen, zodat ze ineens in volle vaart vlak voor je over het pad schieten. Gelukkig is Homer niet zo snel van zijn stuk te krijgen.

De dagen gaan snel voorbij en voor ik het weet zit ik weer in de trein terug naar Sydney, plannen te maken voor de laatste etappe van mijn reis.

Dag 46-52 (19/25-10)

Met lichte spierpijn sta ik de volgende ochtend weer op, terug in het vertrouwde hostel. Ik maak me op voor mijn laatste dag in Sydney: vannacht zal ik voor het laatst de Greyhoundbus pakken, terug naar Melbourne voor de laatste anderhalve week van mijn reis.

Tot nu toe heb ik steeds zonder enige moeite hostels kunnen regelen, meestal een dag van tevoren. Ik merk echter dat het vakantieseizoen nu echt begint: alle hostels in Melbourne zijn volgeboekt. Dit heeft ook te maken met de Melbourne Cup die volgende week plaatsvindt in Melbourne: de wereldberoemde paardenraces. Uiteindelijk lukt het om een Bed&Breakfast te boeken, iets uit het centrum. Verplicht een paar dage "luxe", dus: ik kan er niet echt van wakker liggen!

Ik loop voor de laatste keer door Sydney, waar ik nog één item van mijn bucket list afkruis: het beklimmen van de Harbour Bridge. Oké, nee, ik ga niet in een tuigje de boog op, zoals het eigenlijk hoort (hoog én duur, ik zie de aantrekkingskracht niet zo), maar ik klim naar het uitkijkpunt op de eerste pilon van de brug. Van daaruit heb je ook een prachtig uitzicht op de haven en de skyline. Na een bezoek aan het Australian Museum is het tijd om voor de allerlaatste keer een plekje te zoeken op de Greyhoundbus. Bye bye, Sydney!

Ik kom om een uur of 7 's ochtends aan in Melbourne, waar ik nog een trein naar het B&B moet pakken. Het blijkt een superklein, ouderwets stekje te zijn met maar twee kamers, maar ik heb wederom een plekje voor mezelf. Genieten! Mijn kamer heeft bovendien een tv met dvd-speler waar een usb-stick in kan, zodat ik de films die ik mee heb kan afspelen.

Toevallig zijn Maki en Julie ook in Melbourne, dus ik spreek met allebei af en we maken er een gezellige dag van. Later die week komt Maren ook naar Melbourne, dus we hebben een Carrot Tour-reünie! Het weer is deze dagen minder: het regent veel en hard en het is koud. De hotelkamer is zijn geld dan ook dubbel en dwars waard geweest: na wekenlang dag in dag uit activiteiten en nieuwe indrukken, kan ik nu een paar dagen niet veel anders doen dan chillen en films kijken (en af en toe gezellig afspreken met de meiden). Heerlijk! Ik heb nog een paar leuke uitstapjes tussendoor: ik ga naar een hele mooie Flamenco-dansvoorstelling (mijn studentenpas komt weer goed van...pas) en ik zie de enige echte André Rieu in de Rod Laver Arena, ook voor een prikkie. André is enorm populair in Australië en ik ben toch wel trots dat "onze" ome André hier zo'n legende is. 

Na een paar dagen verruil ik het B&B voor een hostel, wat toch ook wel weer gezellig is en een stuk minder prijzig. Julie moet terug naar Perth en Maren reist door naar Nieuw Zeeland, dus we moeten echt afscheid nemen. Maki blijft nog wel en we maken samen plannen voor de laatste dagen van mijn reis in Australië.

Dag 53-56 (26/29-10)

Na een valse start (Maki en ik zaten een half uur op elkaar te wachten in de lobby van het hostel, net buiten elkaars zicht) beginnen we de dag relatief vroeg en huren we een auto. We rijden vandaag naar Phillip Island, een eilandje vlakbij Melbourne. Het is prachtig: de kust is ruig en het eiland zelf enorm groen, wat mooie contrasten oplevert. Het doet me een beetje aan Schotland denken. Het weer is een beetje wisselvallig en het is ontzettend koud, dus na een paar rondjes over het kleine eiland en een halfslachtige poging tot een wandeling (Maki vroor binnen een minuut tot een ijspegel, het arme kind) kijken we een film in de auto met de woeste zee op de achtergrond. We gaan nog niet terug naar Melbourne, want de grootste attractie van Phillip Island vindt vlak na zonsondergang plaats. Dan komen er namelijk duizenden pinguïns aan land, die de hele dag op zee zijn geweest om vis te vangen voor hun partner en - in deze tijd van het jaar - hun pasgeboren jongen.

Als het gaat schemeren kopen we een kaartje en nemen we met een heleboel andere mensen plaats op de tribunes aan het strand. Het duurt even, maar dan komen de eerste koppies boven water. De Pinguin Parade is begonnen! Het is echt te schattig voor woorden. De pinguïns verzamelen zich op de vloedlijn en pas als ze met een grote groep zijn, durven ze in een soort waggelende polonaise het strand over te steken, waar ze kwetsbaar zijn voor roofdieren. Daarna hupsen ze tussen de rotsen door in colonnes naar hun schuilplaatsen, waar hun gezinnetjes op ze wachten. Je kunt - op gepaste afstand - een eindje met ze meelopen en je vergeet hoe koud het is, zo leuk is het. Er mogen geen foto's worden gemaakt, dus ik heb er een van Google geplukt voor een sfeerimpressie. Verkleumd maar voldaan zijn we in het donker weer richting Melbourne gereden.

De volgende dag - mijn één na laatste dag in Australië - stond er weer iets speciaals op het programma. We gingen eindelijk over de Great Ocean Road toeren! Ik had dit al aan het begin van mijn reis op de planning staan, maar omdat het weer toen minder werd had ik het uitgesteld tot het eind van de reis. We hebben enorm veel geluk, want in tegenstelling tot de voorgaande dagen is het een prachtige dag. Met ons oranje racemonster gaan we er weer op uit en rijden we richting de kust, waar we na een paar uur het bordje Great Ocean Road tegenkomen. Ik kan niet anders zeggen: deze weg is zijn naam dubbel en dwars waard.

De eerste helft voert het asfalt je door glooiende landschappen richting de kust en rij je langs allerlei mooie dorpjes. Al vrij snel komen we bij een golfbaan waar naar verluidt veel kangoeroes wonen. Ik heb er inmiddels al wel wat gezien, maar heb ze nog niet op de foto kunnen zetten. Maki, die al een aantal maanden langer in Australië is, heeft zelfs nog helemaal geen Skippy gespot. Dat wordt hier dubbel en dwars rechtgezet: met een golfkarretje worden we langs een aantal groepjes kangoeroes gereden die daar heerlijk liggen te relaxen en zonnebaden. Duidelijk kangoeroes op stand, dit, maar dat valt te verwachten in zo'n omgeving. Er is genoeg gelegenheid voor mooie foto's, dus daar maken we goed gebruik van.

Verderop spotten we een koala, twee blue winged kookaburras (een heel mooi maar vreselijk lawaaierig vogeltje) en een paar felgekleurde papegaaien. Zo gaaf! De weg voert verder en de bekende zandstenen kust wordt steeds ruiger. Vooral de tweede helft van de weg komen we langs allerlei uitkijkpunten op mooie klifformaties, waaronder natuurlijk de beroemde Twelve Apostles. Deze door het zeewater uitgesleten kolossen staan op een rij vlak langs de kust. Het zijn er nooit twaalf geweest en het worden er met de tijd steeds minder, want de steensoort is zacht en het water meedogenloos. De paar apostelen die nog overeind staan, zijn enorm indrukwekkend. Maar ook de London Arch (die vroeger London Bridge heette, tot hij in 1990 plotseling instortte), de Loch Ard Gorge en "The Arch" zijn prachtig. Met het mooie zonnige weer en de woeste zee zien we iedere bocht weer een nieuw natuurwonder. Een prachtige dag een een waardige afsluiting van mijn Australische avontuur.

Donderdagochtend breekt dan echt mijn allerlaatste dag aan in dit enorm(e) mooie land. Ik shop de laatste souvenirs bij elkaar, scoor nog gratis een handbagagekoffer van een kamergenootje die ervan af moet en dan is het toch echt voorbij. Jammer, maar ik heb ook wel weer zin om naar huis te gaan, iedereen weer te zien en in mijn eigen bed te slapen.

De vlucht terug lijkt langer te duren dan de heenweg, maar er is dit keer geen stress met overstappen. Ik zie dat het vliegveld in Dubai meer is dan alleen een kilometerslange gang met bordjes "HURRY UP, YOU'RE MISSING YOUR PLANE", al is er behalve de enorm kitschy souvenirwinkels niet zoveel te beleven. De laatste uren in het vliegtuig tikken traag voorbij en dan - eindelijk - touchdown! José, Sander, Maikel en Ewout staan me op te wachten (oma is helaas ziek, dus mijn moeder en Ron zijn daar). Het is superfijn om weer bij mijn familie te zijn en het voelt meteen weer helemaal vertrouwd, als vanouds. Ook thuiskomen is heerlijk: wat een luxe hebben we hier eigenlijk!

Nu, een jaar later, kijk ik terug op een fantastisch avontuur. Ik heb van alles gezien en beleefd en aan mezelf bewezen dat ik het prima kan redden in mijn eentje. Zou ik het snel weer doen? Australië: JA (als ik de loterij win, tenminste). Alleen op reis: niet per se. Hoe bijzonder, leerzaam en fijn het ook was, ik vind het toch jammer dat ik mijn herinneringen met niemand kan delen. Behalve via deze blog dan ;-). Maar ik heb zeker geen spijt van mijn keuze en zou het iedereen aanraden. Je zult versteld staan van jezelf.

Bedankt voor het lezen!