Van rots tot regenwoud: The Red Centre en het Daintree Rainforest

Palya! (Oftewel: "Hallo!", "Hoe gaat het!" en nog zo'n twintig andere dingen in het Aboriginals),

Het is alweer even geleden sinds mijn laatste blog, vooral wegens gebrek aan goede wifi (en omdat ik zoveel heb gedaan dat ik er helemaal geen tijd voor had!). Mijn laatste update schreef ik aan de vooravond van de tour naar Uluru, dus daar pik ik de draad weer op. Het wordt weer een heel verhaal, dus ik raad iedereen aan om minstens 1,5 liter water mee te nemen op deze tour naar het droge centrum van Australië.

Dag 7/8/9 (10/11/12-09)

Ik werd om 6:00 uur opgehaald bij mijn hostel, samen met een ander meisje (Terri uit Californië). Kort nachtje dus! Het was nog donker en in mijn enthousiasme om op tijd klaar te staan, zag ik een gat in de weg over het hoofd. Met een niet al te elegante snoekduik stortte ik ter aarde en uiteraard ging ik keihard door mijn enkel. Heel handig, 5 minuten voor de start van een tour. Gelukkig leek het mee te vallen!

Joe, onze gids, maakt meteen een vrolijke indruk en vroeg of ik mijn vriend stiekem had meegenomen (oké, misschien is mijn rugzak een beetje aan de zware kant). Toen iedereen was opgepikt uit hun hostel/Hilton, vertrokken we richting Uluru. Het was een aardig eind rijden, maar de bus was comfortabel en we stopten onderweg regelmatig, onder andere bij een kamelenboerderij (er leven nergens op aarde meer wilde kamelen dan in Australië!) met fotogenieke emoes en in "het midden van Australië" (ik kan niet op de naam komen, maar Australië heeft zoveel zogenaamde middens dat het niet zo heel veel uitmaakt). Bovendien werd de rit opgeleukt door Joe's jolige commentaar. Om de paar kilometer riep hij "KANGAROO!!!...sign. Kangaroo sign on the left here, ladies and gents..." We werden ook regelmatig verrijkt met een van zijn vele wijsheden, zoals: "Here in Australia everything's either upside down, back to front or it's trying to kill ya." Ondanks deze onheilspellende woorden gebeurden er geen spannende dingen op de eindeloos lange en bijna rechte snelweg, al wist Joe overal een spektakel van te maken. "Ladies and gents," klonk er op een gegeven moment door de speakers, "this is a special moment for me as a driver. I am going to make a right turn. I am leaving this long highway for another long highway. Very exciting."

Het uitzicht uit de bus was prachtig. Het heeft het afgelopen jaar veel geregend in Australië,  waardoor de normaal gesproken vrij droge semi-woestijn nu veel groener was dan normaal. Genoeg te zien dus! Helaas geen wilde dieren gespot onderweg (op de kangoeroe-borden na). Vanwege de regen is er overal meer dan genoeg te eten voor de beestjes, dus komen ze niet zo dicht bij de weg. 

Ondertussen leerden we elkaar wat beter kennen. De groep was heel gemixt: we waren met 20, waarvan de helft tussen de 40 en 60 en de rest variërend van 8 tot 31. De nationaliteiten liepen ook uiteen, al was er een grote meerderheid aan Britten. Er waren 3 andere meisjes die alleen reisden en we wisten elkaar meteen te vinden. Heel gezellig! Met iedereen, trouwens.

Ons basiskamp voor de eerste nacht, vlakbij Uluru, bestond uit permanente tenten met, voor gelukkigen zoals ik, BEDDEN erin. Wow. En er werd ook nog voor ons gekookt en afgewassen: we hoefden niks te doen!! Te luxe voor woorden.

De eerste "echte" stop van deze tour was Kata Tjuta, vroeger de Olga's genaamd. Na een op z'n zachtst gezegd onhandige periode sinds de ontdekking/invasie van het land,  doet de regering nu iets meer zijn best om Aboriginals en hun cultuur een plek te geven in het moderne Australië. Ze hebben onder andere het gebied waar Uluru (Ayers Rock) en Kata Tjuta zich bevinden teruggegeven aan de originele bevolking en runnen deze toeristische trekpleister nu samen met de Aboriginals. Dit uit zich onder andere in de naamsverandering van deze plaatsen: de Engelse namen zijn weer hersteld naar hun oorspronkelijke benamingen. 

Kata Tjuta bestaat uit een aantal grote rotsformaties die soms, van een afstand en met veel fantasie, worden vergeleken met een op z'n rug liggende Homer Simpson. Ze hebben dezelfde rode kleur als Uluru. Prachtig! We zijn door een kloof tussen de formaties doorgelopen. Bizar om te bedenken dat deze formaties miljoenen jaren geleden zijn ontstaan door verschuivende tectonische platen en allerlei ingewikkelde technische gebeurtenissen, en nu uit een verder compleet plat landschap oprijzen.

Daarna was het tijd voor een van de hoogtepunten van de tour: de zonsondergang bij Uluru. Bizar dat een grote rode rots, want dat is het nou eenmaal, de torenhoge verwachtingen volledig kan waarmaken. Elke 10 minuten was het licht weer anders en de kleur veranderde mee. En die omgeving...Wow. Een glas champagne en 10.000 foto's later was het donker en gingen we terug naar het kamp. Het heerlijke eten stond alweer klaar. Na een paar minuten bij het vuur ging iedereen al naar bed. En terecht, want we hadden een kort nachtje voor de boeg!

De volgende ochtend ging de wekker om 4:30 uur, want we gingen Uluru bij zonsopgang bekijken. Van heel dichtbij: we liepen de 8 kilometer lange "base walk" rond de voet van de rots. Van dichtbij zie je pas hoe grillig het oppervlak is en elke bocht leverde weer een nieuw spectaculair plaatje op. Je mag niet overal foto's maken, want bepaalde gedeeltes van Uluru zijn erg belangrijk en heilig voor de Aboriginals. Na de wandeling worden we meegenomen door een Aboriginal gids, die ons via een tolk vertelt over een aantal speciale plekken en meer uitleg geeft over hoe haar volk hier rond - en onder - Uluru leefde. Ze legde ook uit wat de rotstekeningen voorstellen die je her en der op Uluru tegenkomt. Erg mooi en interessant!

Na een bezoek aan een cultureel centrum met Aboriginalkunst en een fotomoment bij "Fooluru" (Mount Connor oftewel Atilla, een tafelberg die vaak wordt verward met Uluru) reden we naar ons nieuwe kamp vlakbij Kings Canion (gelegen in Watarrka NP). De avond was erg gezellig: we hebben met een paar mensen het hilarische kaartspel Spoons gespeeld, waar Joe veel te goed in was. Ik had het onfortuinlijke idee om mezelf om te dopen tot Fast Mary om 10 seconden later al af te gaan, dus dat heb ik de rest van de tour moeten horen. Grmpf.

Gelukkig mochten we de volgende ochtend uitslapen en hoefden we pas om 5 uur op te staan. Wow. Bedankt Joe. Maar alles voor het goede doel: je wilt Kings Canion namelijk niet op als de zon volop schijnt. De klim naar boven wordt Heart Attack Hill genoemd en na een ellenlange tirade van Joe over hoe zwaar en gevaarlijk de klim naar boven kan zijn, stonden we allemaal lichtelijk nerveus onderaan de metershoge "trap". Gelukkig bleek het allemaal lekker Australisch overdreven en kwamen we allemaal zonder problemen heelhuids boven. Hijgend en puffend, dat wel, maar de reanimatieregels die ik uit de krochten van mijn geheugen had opgediept, konden weer ongebruikt terug de kast in. Kings Canion is echt bizar mooi en de klim naar boven 100% waard. Wat een uitzicht! Het water dat de vallei miljoenen jaren geleden heeft uitgesleten, toen dit nog zeebodem was, heeft voor een soort laagjes in de zachte steensoort gezorgd. Alsof iemand de rotsen heeft opgebouwd uit enorme plakken steen. Prachtig! Jammer genoeg ging ik halverwege weer gigantisch door mijn enkel (dezelfde), dus de laatste kilometers waren wat minder prettig, maar dat mocht de pret niet drukken. Gelukkig zat de groep vol galante heren en dames die hier en daar een handje hielpen.

Dat was het alweer! 6,5 uur terug naar Alice Springs met hier en daar een tussenstop en toen namen we afscheid. De eerste keer, tenminste, want ik kwam een groot deel van de groep de volgende dag op het vliegveld tegen. En in het vliegtuig naar Cairns. En in de shuttlebus naar mijn hostel. Nee, erg origineel zijn mijn plannen niet ;-).

Dag 10-18 (13-21 - 09) 

13 september kwam ik aan in Cairns. Het klimaat voelde meteen anders: warm en vochtig. We zijn in het regenwoud! Dit deel van Australië is erg bijzonder, omdat hier twee Werelderfgoedgebieden - het Groot Barrièrerif en het Daintree-regenwoud - vlak bij elkaar liggen. Ik wilde ze natuurlijk allebei van dichtbij bekijken!

Gelukkig hoefde dat niet alleen: in het hostel ontmoette ik Maki uit Japan en Maren uit Duitsland, twee hele leuke meisjes met wie het meteen klikte. Na een paar dagen in Cairns te hebben doorgebracht (niet echt een bijzondere stad) besloten we samen voor 5 dagen een auto te huren en de omgeving te verkennen. In onze witte "Jucy" Toyota deden we in de eerste dagen Mossman, Port Douglas en Cape Tribulation aan. We zagen onderweg heel veel natuur: regenwoud afgewisseld met tropische stranden en dan ineens weer groene, Europees aandoende heuvels met landbouwvelden. De hostels onderweg waren allemaal super en we hadden dan ook nooit haast om 's ochtends weg te komen. Gelukkig maar, want Maki had elke ochtend Engelse les via Skype.

We zakten weer af naar beneden via Daintree, waar we een krokodillencruise doen (yes, 4 salties - de grote en gevaarlijke Australische krokodillensoort - gespot!). De dag erna zien we nog meer wilde dieren: überschattige rock wallabies in Granite Gorge en 's avonds, in Yungaburra, een klein vogelbekdier!! Heel bijzonder, want het zijn schuwe dieren en lastig te spotten.

De laatste dag bezochten we een bijzondere boom (de indrukwekkende Curtain Fig) en drie watervallen: stuk voor stuk Hallmark-waardige plaatjes. Met een voldaan gevoel brachten we de auto terug. Helaas moesten we 's avonds afscheid nemen van Maren, maar we zullen haar zeer besmettelijke wortelverslaving voor altijd bij ons dragen (wortels waren het onvermijdelijke thema van onze trip). 

Dag 19/20 (22/23-09)

Maki en ik hadden nog één gezamenlijk avontuur op het programma staan: snorkelen op het Groot Barrièrerif! Maren is gekwalificeerd duiker en was de 19e vertrokken op haar driedaagse duiktrip, maar Maki en ik zijn allebei snorkel- en duikdummies. De 19e boekten we de trip voor de dag erna en de rest van de dag heb ik gespendeerd aan plannen maken voor de komende weken. Voorpret voor al het moois dat nog gaat komen!

Vrijdag was het zover: we stapten om een uur of 8 de boot op. We haalden meteen maar een pilletje tegen zeeziekte en daar was ik achteraf blij om, want op de heenweg golfde het af en toe goed. Eenmaal op het buitenste rif begon ik aan mijn introductieduik, met 3 anderen. Helaas bleek na een half uur uitleg en een zenuwslopende eerste sprong in het water al heel snel dat mijn duik niet doorging: ik kan mijn oren onder water niet klaren en dat betekent dat ik niet kan duiken. Heel jammer!!! Maar om het goed te maken zwemt er vlak voor ik het water uitga een kleine rifhaai onder ons langs. Ik verruilde mijn zuurstofles snel voor een snorkel en ging met mijn GoPro op jacht, maar helaas liet de haai zich niet meer zien. Wel een heeeeeleboel ander moois. Wat een mooie wereld onder water! Alsof je door het aquarium van Sea Life zwemt, maar dan honder keer mooier en duizend keer groter. Ik heb dan wel geen schildpadden gespot, of Nemo in het echt gezien, maar het was echt een geweldige ervaring. WOW. Mag ik weer?

Morgen begin ik aan mijn tocht van Cairns naar Melbourne met de Greyhound-bus, in een heleboel etappes. Mission Beach, Townsville (met Magnetic Island) en Airlie Beach (Whitsunday Islands) zijn de eerste van vele stops. Ik kan niet wachten!! Maar daarover later meer. Tot snel!