Zon, zee en zand: van Cairns naar Sydney (en alles daartussenin)

G'day g'day!

Eindelijk weer een update uit The Land Down Under. Het is even geleden en dat is deels te wijten aan slechte wifi-verbindingen en een gebrek aan essentiële blog-apparatuur (zoals een computer met kaartlezer), maar ook - en vooral - aan het feit dat ik tussen mijn laatste blog en vorige week de hele Oostkust ben afgereisd. Geen tijd, geen tijd, hoezeer het mij ook spijt!

Allereerst een bedankje aan iedereen die een berichtje heeft achtergelaten bij mijn eerste blogs. Superlief en heel leuk om te zien dat mensen mijn blog ook echt lezen! Anders zit ik maar wat in het luchtledige te typen, dat is ook zo wat.

Dan nu: het vervolg. Waar waren we gebleven? Snorkelen in Cairns...wow. Dat lijkt alweer eeuwen en ontelbare kilometers geleden! Dat laatste is trouwens ook zo: 2414 km om precies te zijn - en ik heb nog nooit geprobeerd of ik tot zo ver kan tellen. De vorige keer stond ik op het punt om mijn eerste ritje met de Greyhound te maken. Inmiddels heb ik de laatste etappe, terug naar Melbourne, alweer achter de rug. Maar nu loop ik op de zaken vooruit: hieronder een overzichtje van de tussenliggende weken tot Sydney, in woord en beeld ;-).

Dag 21-24 (24/27-09)

Mijn eerste stop met de Greyhoundbus was Mission Beach. Hier kan ik kort over zijn: de enige noemenswaardige eigenschap van MB is, voor zover ik heb kunnen ontdekken, het uitzicht op Dunk Island. En waarschijnlijk de toegang tot Dunk Island, maar dat kan ik helaas niet bevestigen, aangezien de pont al niet meer ging toen ik aankwam (om 11:00 uur 's ochtends). Jammer, want mijn oom en tante hebben het eiland bezocht voor het grotendeels werd verwoest door cycloon Yasi en ik had graag ontdekt hoe het er nu uitziet. Ach ja! Het was een relaxed dagje op het strand (aan strand geen gebrek hier aan de Oostkust), daar valt ook wat voor te zeggen.

Townsville, mijn volgende bestemming, was een stuk mooier en groter. Op mijn tweede dag daar heb ik Magnetic Island bezocht. De ontdekkingsreizigers dachten dat het eiland magnetische eigenschappen bezat omdat Cooks kompas raar ging doen toen hij erlangs voer, vandaar de naam. Ondanks dat er niks van waar is, is de naam gebleven. Maar deze superinteressante geschiedenisles was wonderbaarlijk genoeg niet mijn voornaamste reden om het eiland te bezoeken: de schattigste pluizenbolletjes van het zuidelijk halfrond waren dat wel. De kans om koala's te spotten is hier namelijk heel groot. En dat bleek: na enig speurwerk heb ik maar liefst 4 koala's gezien! (Het is moeilijker om ze te vinden dan je zou denken, maar het hielp dat er mensen met adorerende gezichten en enthousiast klikkende camera's onder de bomen stonden.) Wat een lieve knuffelbeestjes. In figuurlijke zin, want van knuffelen worden ze gestrest en ze hebben bijna allemaal een geslachtsziekte. Maar ook van afstand waren ze ontzettend schattig. Ik had niet gedacht dat ik koala's eerder zou kunnen afvinken dan kangoeroes, maar CHECK. Naast koala's hadden ze hier ook een groep (kudde? horde? school?) wallaby's die uit je hand kwamen eten. Liiiieeef!

Dag 24-27 (27/30-09)

De volgende dag reisde ik door naar Airlie Beach. Dit is een stadje waar mensen ofwel komen feesten, ofwel een tour naar de dichtbijgelegen Whitsunday Islands boeken (of allebei). Ik val in de Whitsunday-categorie, saai als ik ben, maar kwam een meisje tegen van mijn snorkeltour waarmee ik wat ga drinken in de stad. En het werd nog laat ook! Wild hè.

De volgende dag ging ik met een grote boot de Whitsundays bezoeken. Ik had nogal hoge verwachtingen en helaas viel de realiteit een beetje tegen. Dat lag denk ik meer aan de (bizar dure) tour dan aan de Whitsundays, want ik hoor van andere mensen alleen maar goede verhalen. We bezochten twee oninteressante en niet bijzonder mooie eilanden en eindigden op Whitehaven Beach. Dit is een prachtig strand met megawit zand dat kraakt onder je voeten, en glashelder,  blauw water. Supermooi! Maar volgens de crew kon je er beter niet zwemmen vanwege kwallen, en dan is twee uur op een bloedheet, reflecterend strand wel een beetje lang. Ach jaaaaa, niet alles kan aan de verwachtingen voldoen! Maar een plaatje was het zeker.

Ik nam de volgende dag mijn eerste nachtbus, naar Hervey Bay. Het was een lange zit, maar het had wel wat (en het scheelde weer een overnachting ;-)). 

Ik kwam 's ochtends aan en had voor die middag een activiteit geboekt waar ik heel veel zin in had: een walvistour! De kapitein waarschuwde voor we aan boord gingen dat er wat "swell" was op zee (de tours van die ochtend en de dag ervoor waren afgelast), maar aangezien ik hier maar voor één dag was, waagde ik het erop. Ik heb een geschiedenis met zeeziekte, maar een beetje swell kon ik vast wel aan. Het klonk zelfs best wel swell! Hmm, blijkbaar was dit weer een van die momenten waarop de Australiërs een ander idee hebben van zware weersomstandigheden dan wij verwende Europeanen. Bij swell denk ik aan een gezellig golfje hier en daar, maar in Australië valt hier blijkbaar alles onder dat geen tsunami mag heten. Oké, dat is misschien lichtelijk overdreven, maar het ging behoorlijk tekeer! Gelukkig - en wonderbaarlijk - werd ik niet misselijk, waarschijnlijk omdat de belofte van een ontmoeting met de mighty humpback whale, oftewel de bultrug, voor afleiding zorgde. Bovendien voeren we vlak langs het mooie Fraser Island, mijn volgende reisbestemming.

Na een uurtje te hebben gevaren - oftewel onophoudelijk op en neer te zijn gesmeten door de "swell", grmpf - zag ik eindelijk mijn eerste walvis van dichtbij. WOW, zo gaaf!! We zagen er in de twee uur daarna een heleboel, vooral moeders met hun kalf. Dit gebied is de peuterspeelzaal van de walviswereld, waar schattige baby's (van een paar ton) leren hoe ze walvissen moeten zijn. Dat betekent dat we van alles zagen: breaches, oftewel sprongen uit het water, maar ook op het water slaan met de staart en hun zijvinnen. Echt heel gaaf en enorm indrukwekkend. Voeg daaraan toe dat we iedere keer als we voor een betere foto naar de andere kant van de boot wilden sprinten het metalen equivalent van een rodeostier moesten oversteken, en je begrijpt dat het een enerverende en onovertrefbare ervaring was. Ik wist weer dat ik leefde!

Dag 28-30 (1/3-10)

Van Hervey Bay was het een klein stukje naar Rainbow Beach, een ministadje dat bekend staat om de veelkleurige zandstenen kliffen (en ja, uiteraard is ook hier een prachtig strand). Ik kwam hier echter voor een andere toeristische attractie die ook alles te maken heeft met zand: Fraser Island! Dit is het grootste zandeiland ter wereld, ontstaan door zand van Antarctica dat hier miljoenen jaren geleden naartoe is geblazen en zich hier heeft opgehoopt. Het eiland groeit nog steeds. Het is ook de enige plek op aarde waar oerwoud op puur zand groeit. Bizar hoe knap de natuur zich soms kan aanpassen!

Ik werd opgepikt in een grote 4WD-bus. De enige manier om Fraser te verkennen is in een 4WD: er zijn geen verharde wegen en met een gewone auto kom je nooit van je leven door het mulle zand. Zelfs met een 4WD komen mensen zonder ervaring regelmatig vast te zitten! Gelukkig hadden wij een heel ervaren chauffeur en na een kort ferry-ritje hosten we al snel over het zand van 75 Mile Beach. Dit strand is een officiële snelweg, waar je met je 4WD vlak langs de zee kunt scheuren - als je uitkijkt voor de bijna onzichtbare hobbels en kuilen in het zand. Er schijnen nogal wat auto's over de kop te vliegen hier doordat mensen te hard en onvoorzichtig rijden. Het was heel mooi: links het oerwoud, rechts de zee met in de verte wat rondplonzende walvissen. Wow!

Fraser Island staat ook bekend om zijn grote populatie pure dingo's (niet gemixt met gedomesticeerde honden), dus we zagen er natuurlijk geen. Zal wel weer een fabeltje zijn, net als die zogenaamde kangoeroes in Australië. We zagen die eerste dag wel een heleboel ander moois: het prachtige Lake McKenzie met helderblauw water en wederom een parelwit strand, Lake Wabby oftewel 'the Emerald Lake': een groen meertje dat tussen het oerwoud en een enorme zandduin in ligt (de zandduin verplaatst zich steeds dichter naar het meer, dus over 50 jaar is het verdwenen) en we maakten een mooie wandeling langs een kabbelend, kraakhelder, van bloedzuigers vergeven beekje (gelukkig hebben we die beestjes ook niet gespot).

De groep was erg gezellig: een ouder Australisch stel adopteerde me omdat ze me zielig vinden in mijn eentje, maar al snel ontmoette ik nog meer leuke mensen die zich bij ons groepje voegden. Dat is het leuke van tours, zeker van meerdere dagen: je hebt de tijd om mensen beter te leren kennen. Zo heb ik er toch weer wat Facebookvrienden bij, ha!

We sliepen in een resort met dorm rooms. Door toeval en geluk had ik een 5-bed-dorm voor mezelf, wat een luxe! Ik sliep dus heerlijk. De volgende ochtend gingen we weer vroeg op pad. We zagen de Pinnacles, veelkleurige formaties van uitgehard zand, en reden toen door naar Indian Head, het meest oostelijke punt van het eiland. Vanaf deze hoge klif hadden we een prachtig uitzicht over het eiland en de oceaan: we konden walvissen zien en een paar dolfijnen. Toen weer de 75 Mile Beach op voor de laatste bezienswaardigheden, waaronder het scheepswrak van de Maheno, dat hier voor de tweede wereldoorlog is aangespoeld en nu langzaam wegroest. We bezochten ook de Champagne Pools, een natuurlijk bassin waar de golven op de rotsen breken, eroverheen slaan en zo het bassin vullen met water. Het was ijskoud!

Onderweg reed de chauffeur een vislijn kapot van een visser die zijn hengel over het strand had uitgegooid, precies daar waar het zand stevig genoeg was om te kunnen rijden. Hij was er op z'n zachtst gezegd niet zo blij mee en sloeg met de hengel tegen de bus. Sensatie!! De buschauffeur was niet onder de indruk en reed gewoon door, want volgens hem mochten vissers daar helemaal niet staan.

Zonder verdere incidenten bereikten we Eli Creek, een heel heldere beek waar je in kunt zwemmen (maar het weer was niet zo mooi). Toen was het alweer tijd om afscheid te nemen van dit prachtige paradijsje, snif!

Dag 30-38 (3/11-10)

De daaropvolgende acht dagen sjeesde ik met de Greyhound langs de Oostkust naar beneden richting Sydney, met een aantal stops waar ik één of twee dagen doorbracht. De eerste van die stops was het mooie rijkeluisstadje Noosa, met opnieuw een heeel mooi strand en een prachtig National Park waar ik een kustwandeling heb gemaakt. Wat een uitzicht! En ik heb er weer een koala gespot, joepie :-D. Ik kwam toevallig drie Spanjaarden tegen van Fraser-tour en trok de volgende dag met hen op. 's Avonds kookten we samen een heerlijke Spaanse maaltijd. José was op dat moment in Spanje, dus we konden foto's uitwisselen van tortilla's en tapas. Jammie!

De volgende middag alweer door naar Brisbane, de grootste stad van Queensland. In het hostel ontmoette ik Julie, een leuk Frans meisje waar ik sindsdien contact mee heb gehouden. De eerste volledige dag in Brisbane reisde ik af naar de Australia Zoo, zo'n twee uur met de bus (dat is hier niks). Dit is de dierentuin die is opgericht door het echtpaar Irwin, en groot gemaakt door hun beroemde zoon Steve Irwin, de Crocodile Hunter (niet te verwarren met Crocodile Dundee!) die een paar jaar geleden is overleden. Natuurlijk bezocht ik de beroemde Croc Show, waar de opvolgers van Steve met de hand een zoutwaterkrokodil voerden. Crikey!! Maar er was nog veel meer te zien, waaronder natuurlijk een heleboel (een HELEBOEL) koala's, kangoeroes en andere Australische "critters". Ik zag eindelijk een cassowarie, de mooiere en gevaarlijkere neef van de emu, en kwam oog in oog met alle giftige slangen die hier in Australië rondkruipen. Helaas kwam ik er na een uur achter dat mijn camera leeg was, dus heb ik niet zoveel mooie foto's kunnen maken. Hierbij een kleine selectie :-)

De dag daarop verkende ik Brisbane zelf, een leuke stad aan de rivier. Ik heb onder andere de Gallery of Modern Art bezocht. Vooral de Aboriginalkunst was erg mooi! 

Daarna weer door naar een volgende kustplaats, waar de klok weer zon, zee en strand sloeg: Byron Bay. Byron is een favoriet onder de backpackers, vooral de wat meer alternatieve soort. Ik kwam Julie weer tegen zodra ik uit de bus stapte en we hebben samen rondgelopen. Zij was hier voor een yoga retreat, typisch voor Byron Bay. Er hangt hier een relaxte sfeer en je snuift hier en daar wat frisse wietlucht op. De tweede dag had ik mijn eerste surfles! Uiteraard bleek ik een natuurtalent te zijn, stond ik bij de eerste poging al stevig op mijn surfplank alsof ik mijn hele leven niks anders had gedaan (kwart Scheveningse, hè) en vroeg mijn surfleraar me of ik misschien nog tips voor hem had om zijn techniek te verbeteren. Helaas zijn hier geen foto's van...balen!

's Avonds stapte ik voor de op-een-na-laatste keer op de Greyhound, voor de lange nachtelijke rit naar het iconische Sydney. Maar dit verhaal is al lang genoeg, dus dat bewaar ik voor de volgende keer! Vooruit, een kleine spoiler dan...

Tot snel! (Dit keer echt...)